Útfararræður

Dóra Ketilsdóttir – minningarorð

Doja var gjafmild. Dóra Ketilsdóttir gaf af sér og gaf öðrum. Og svo er gjöf í nafninu hennar líka. Á grískunni þýðir dora einfaldlega gjöf, svo hún bar nafn með rentu. Gjafmildi og gjafageta einkenndi Doju – hún var Dóra – kona gjafanna í lífinu.

Og hvernig er nú boðskapur kristninnar, boðskapur Jesú, skilaboð Guðs? Litla Biblían í Jóhannesarguðspjalli hljóðar svo: „Því svo elskaði Guð heiminn að hann gaf einkason til þess að hver sem á hann trúir glatist ekki heldur hafi eilíft líf.“

Elskaði og gaf til að færa líf – elskaði og gaf. Jesús var Dóra heimsins, Doja var gjöf ykkar fjölskyldu, börnum, systkinum og vinum. Í hinu stóra samhengi megum við gjarnan læra að sjá allt sem gjöf, temja okkur þakklæti fyrir þau og það, sem við njótum – og við megum gjarnan miðla áfram þeirri afstöðu að við njótum lífs, okkur er gefið til að fara vel með, ekki aðeins í eigin þágu heldur í samfélagi. Þeirri lífsafstöðu var miðlað til Doju í uppeldi – og það var það sem hún iðkaði í lífi sínu. Í hinu stóra samhengi er það líka arfur og andi hins kristna boðskapar. Lífið er gjöf, þið eruð gjöf, okkar er að fara vel með, deila með öðrum og vera gjafmild.

Ættbogi og fjölskylda

Dóra Ketilsdóttir fæddist á Ísfirði 12. maí árið 1937 og lést 8. júní síðastliðinn. Hún var næstyngst hjónanna Maríu Jónsdóttur (1911-74) og Ketils Guðmundssonar (1894-1983), sem var eiginlegur kaupfélagsstjóri Ísafjarðar. Systkini Doju eru Unnur, Guðmundur, Dóra og yngst var Ása. Dóra eldri lést rúmlega árs gömul og fékk Dóra yngri því nafn hennar þegar hún fæddist – og nafnið kom frá Halldóru ömmu. Ása er sú eina úr systkinahópnum, sem lifir systkini sín.

Dóra ólst upp á Isafirði og drakk í sig fróðleiks- og menntasókn fjölskyldunnar. Hún var alin upp í samfélagssýn samvinnu- og félagshyggjufólks. Hennar fólk hefur löngum stutt Alþýðuflokk til dáða þótt dóttir hennar hafi orðið sjálfstæðari en sumt ættmenna hennar. Í fjölskyldunni var stunduð málverndun, talað gott og kjarnyrt mál, sem hefur síðan skilað málvitund í ungviði samtíðar.

Doja sótti skóla á Ísafirði og komst til manns í faðmi vestfirskra fjalla og menningar. Þegar í bernsku kom í ljós að Doja var heyrnarskert og var það ævimein hennar. Hún galt fyrir í skóla, skerðingin neyddi hana til að sitja á ákveðnum stöðum bæði í bekk og lífi. Svo var hún send suður til lækninga og það var barninu Doju álagsefni að vera slitin úr öruggu fjölskyldufangi þrátt fyrir gott atlæti ættmenna sinna syðra.

Og svo komu unglingsárin. Um tíma var Doja í Englandi. Hún lærði að meta hinn enskumælandi heim og var góð í ensku þaðan í frá. Hún var á þröskuldi fullorðinsáranna þegar átök kalda stríðsins tóku hana svo í fangið. Ástalíf hennar blandaðist inn í heimsmálin eða heimsmálin fleyttu ástinni til hennar. Lárus Gunnarsson fór vestur til að starfa við uppbyggingu radarstöðvarinnar á Straumnesfjalli, sem var gerð á árunum 1954 – 56. Það var ekkert kalt á milli þeirra Doju og Lárusar á þessum árum, heldur var hann geisli í lífi hennar og blossaði á milli, ekki aðeins í Alþýðuhúskjallaranum heldur í samskiptum þeirra. Og Þórir nýtur þess varma. Hann fæddist í nóvembermánuði árið 1956 og í hjónarúmi foreldra Doju í Aðalstræti 10.

En svo fór Lárus suður og síðan til náms vestur í Ameríku og varð flugvirki og síðar flugvélstjóri. Það var líka komið að flutningi fjölskyldunnar. Ketill og María fóru suður og Doja með þeim og drengurinn líka, bjuggu um tíma í Smáíbúðahverfi,  fengu einnig húsaskjól í húsi Haraldar Guðmundssonar á Hávallgötunni, en þá var hann og fjölskylda hans farin til opinberra starfa í Svíþjóð. Tómasarhagi 41 var síðan heimili Ketils og Maríu, en þá var Lárus kominn heim úr námi og litla fjölskyldan flutti í Sörlaskjól.

Þau Doja fóru fyrir altarið í nýrri Neskirkju við Hagatorg og hlutu þar kirkjulega blessun yfir hjúskap sinn. Birna kom svo í heiminn og fjölskyldan átti lengstum heima inn í Háaleitisbraut. Lárus starfaði við flug bæði á Íslandi og einnig erlendis. Doja var heima og sá um börn og bú. Flest gekk fjölskyldunni í haginn og allir undu við sitt og börnin uxu úr grasi og gekk vel. Þórir fór svo að heiman, fylgdi í fótspor föður síns og lærði flugvirkjun og síðan verkfræði, en Birna er fjölmiðlafræðingur.

Börnin og afkomendur

Kona Þóris Lárussonar er Magnea Ragnarsdóttir. Börn þeirra eru Hrefna og Davíð. Maður Hrefnu er Kristinn Fannar Einarsson og eiga þau Emblu Katrínu og Iðunni Signýju. Kona Davíðs er Ellen Bergsveinsdóttir.

Birna Lárusdóttir fæddist í mars 1966. Hennar maður er Hallgrímur Kjartansson. Börn þeirra eru Hekla, Hilmir, Hugi og Heiður.

Afkomendur Doju eru því 10 á fæti og einn að auki í kvið. Og Doja hafði mikla gleði af fólkinu sínu. Það var henni til mestrar gleði og hún var þeim hin gjafmilda móðir og amma. En hún átti í ættmennum sínum stuðning og elskusemi. Þegar hallaði undan fæti í heilsuefnum Doju stóðu margir þétt að baki hennar. Fjölskyldan þakkar Ragnheiði Sveinsdóttur nærfærni og alúð í garð Doju. Og Ása vakti yfir heilsu systur sinnar til hinstu stundar.

Auður Bjarnadóttir, systurdóttir Doju, getur ekki verið við þessa athöfn en hefur beðið fyrir kveðju sína til þessa safnaðar.

Eigindir og vinna

Hugsaðu um Doju. Hvernig var hún, hvað var hún þér? Hvað gaf hún þér og hvernig viltu minnast hennar? Hún reyndi ekki aðeins að hlusta á hvað þú sagðir heldur reyndi svo sannarlega að lesa af vörum þér orð, merkingu og meiningu. Hún vakti yfir velferð fólks. Hún var natin móðir og vildi tryggja að börnin hennar fengju gott veganesti til ævigöngunnar. Þau hafa enda sýnt í lífinu að þau fengu góða heimanfylgju. Lárus skaffaði vel, Doja spilaði úr eins og hún kunni best. Flugið skilaði líka munaðarvöru í heimilislífið. Doja var smekkvís og hannyrðakona, saumaði og kunni vel til verka og fólkið hennar var vel til fara. Hún var að eðlisfari félagslynd og þrátt fyrir heyrnarskerðingu sótti hún í að vera innan um glatt fólk, en á síðari árum veigraði hún sér við að vera í fjölmenni.

Þegar Birna var komin á legg tók Doja ákvörðun upp á sitt eindæmi – hún ætlaði út á vinnumarkaðinn að nýju. Hún hafði eftir komuna suður fengið vinnu í Landsbankanum en tók sér svo vinnuhlé til að sinna uppeldinu. En svo þegar tíminn var komin á vinnu að nýju fann hún góðan vinnustað í Dagvist barna. Þar eignaðist hún góða félaga í samstarfsfólki, sem vann í þágu framtíðar borgar og þjóðar. Doja gegndi trúnaðarstörfum fyrir stéttarfélag sitt og samstarfsfólk eða þar til hún fór á eftirlaun 65 ára að aldri.

Skil

Svo urðu skil í einkalífi Doju. Hjúskapur þeirra Lárusar endaði. Þau bjuggu saman í rúmlega aldarfjórðung, en svo trosnaði sambandið og leiðir skildu. Lárus flutti ekki aðeins út heldur utan. Skyndilega voru Birna og Doja einar i kotinu og fluttu upp í Breiðholt. Svo fór Birna fór svo til náms í Seattle og Doja flutti á ný og nú í Furugerði. Birna kom svo heim og fór vestur þar sem hún kynntist manni sínum og eignaðist börn sín. Börn hennar og börn Þóris urðu ömmunni gleðigjafar og hún gaf þeim af sér og sínu. Og hún var til í að pakka búslóð sinni niður þegar tvíburar Birnu komu í heiminn og fór vestur í nokkur ár til að styðja dóttur sína í önnum hennar. Og sú gjöf hennar er þakkarverð. Doja náði að tengjast öllum barnabörnum sínum traustum böndum, bæði þeim sem hér eru og einnig hinum fyrir vestan. Afkomendum sínum var hún natin amma, las fyrir þau, sá til að allt væri snyrtilegt í kringum þau og þau nytu þess sem hún gat gefið þeim. Hún úthellti gjöfum yfir þau, laumaði að þeim pening og þótti gaman að gauka að þeim einhverju í munn einnig. Og ekki gleymdi hún fullorðna fólkinu heldur.

Svo fór hún suður aftur í Furgerðið. Þegar heilsa hennar brast fór hún í Árskóga í mars á síðasta ári og síðustu mánuðina var hún á hjúkrunarheimilinu Holtsbúð – sem hefur um tíma verið til húsa á Vífilsstöðum og þar lést Doja. Dóttir hennar og sonur, og elsta barnabarnið voru hjá henni, héldu í hönd hennar þegar hún skildi við.

Sólarkaffi himins

Og nú eru skil. Nú eru skil hjá Doju og nýtt skeið er hafið. Í lífi afkomenda hennar eru stöðugt að verða skil og ný skeið að hefjast. Dóttirdóttir Doju lauk leikskólaveru sinni í fyrradag og hún og hin börnin voru send til að leita að lyklum grunnskólans. Og Heiður fann sinn lykil og á honum var letruð rún sem visar á gæfu og táknar gjöf. Og við megum alveg sjá í því ofurlítið tákn um að lífið lifir, lífið heldur áfram. Kynslóðir koma og kynslóðir fara. Fólkið hennar Doju nýtur gæfu, en sjálf er hún farin inn í blámóðu himinsins.

Hver er merking nafnsins Dóra – það er gjöf. Hver er afstaða Guðs gagnvart  heimi, henni og þér? Það er elska og gjöf. Og þú mátt því sleppa Doju, leyfa henni að fara inn í stórfang himinsins. Þar eru engar þrengingar, þar er enginn yfirgefinn, þar skyggja engin sorgarfjöll á lífið. Þar er samfellt sólarkaffi um alla eilífð. Þar heyrir hún allt skýrt, þar er samfélag elskusemi og gjafmildi.

Lærðu af Doju að gefa. Trúðu að líf hennar er varðveitt í gjafmildi Guðs, sem elskar hana, elskar þig, elskar þitt fólk og elskar veröldina. Guð geymi Doju og Guð geymi þig um alla eilífð.

14. júní 2012. 

Greinar og pistlar

Yfirlýsing

Biskupsvalið er tákn breytinga og endurnýjunar í þjóðkirkjunni.

Kirkjan er kölluð til nýrra starfshátta og aukinnar þjónustu við börn og fjölskyldufólk um allt land. Kirkjan á að vera nútímaleg, frjálslynd og glöð, í góðu Guðssambandi og trúnaðarsambandi við fólkið í landinu.

Ég þakka stuðningsmönnum mínum og öllu kirkjufólki, sem hefur látið sig biskupsvalið varða.

Ég bið sr. Agnesi M. Sigurðardóttur blessunar í biskupsstarfi.

Guð gefi okkur gleðilega kirkju.

Sigurður Árni Þórðarson

Greinar og pistlar

Trúa hverju og fylgja hverjum?

Nú eru gleðidagar. Tíminn frá páskum og til hvítasunnu eru dagar fráteknir fyrir gleðina. Og textar í kirkjunni þessar vikurnar benda á forsendu gleðinnar, að í Jesú Kristi lifir lífið og við megum njóta þess lífs og gleðjast.

En á gleðidögum verða líka dapurlegir atburðir. Frá Englandi bárust þær fréttir, að erkibiskup anglikönsku kirkjunnar, Rowan Williams, tilkynnti að hann láti brátt af starfi – ekki vegna aldurs því maðurinn er aðeins 61 árs. Og ekki er hann heilsuveill eða farinn að kröftum.

Engin haldgóð skýring hefur verið gefin fyrir af hverju hann hættir sem leiðtogi hinnar merku kirkju og fer að kenna guðfræði í Cambridge. En flestir, sem fylgst hafa með vandkvæðum anglikana, undrast hins vegar ekki þessi tíðindi. Gríðarlegar deilur hafa skekið þessa kirkjudeild, sem ekki er bara ensk þjóðkirkja heldur einnig samband kirkna um allan heim. Deilt hefur verið hvort vígja eigi konur sem presta, um samkynhneigð, um hvort vígja eigi samkynhneigða í hjónaband eða ekki – og hópar hafa deilt um stefnumál og áherslur kirkjunnar.

Ég kynntist Rowan Williams þegar við vorum báðir fulltrúar okkar kirkna í kirknasambandi lútherskra og anglikanskra, sem kennt er við Porvoo. Á fundum kom í ljós hve kunnáttusamur kirkjumaður hann er, fræðaþulur í guðfræði, heimspeki og bókmenntum – og við öllum blasir að hann er þroskaður og heilsteyptur leiðtogi. En nú hættir hann og við megum gjarnan staldra við. Þróun kirkjulífs erlendis kemur okkur við og getur opnað augu varðandi þróun kirkjulífs á Íslandi.

Kirkjulíf – hefð og nýung

Kirkjubótastefna og sáttastarf erikibiskups angikönsku kirkjunnar hefur ekki skilað friði. Og hver er ástæðan? Margt kemur til, en ekki síst almenn þróun samfélaga á Vesturlöndum og þar með kirknanna einnig. Stjórnkerfi kirkna um víða veröld hefur gjarnan verið píramídakerfi. Stýrt hefur verið að ofan og niður. Þess konar stjórnkerfi hefur verið gagnrýnt og tortryggt á okkar tíma, sem kallar á dreifræði. Kirkjuskipulagið varð til á löngum tíma og kirkjur voru byggðar í samræmi við þarfir fyrri tíðar samfélaga.

En hvernig á svo að bregðast við þegar samfélag breytist, viðmið verða eru önnur og einstaklingarnir vilja fara öðru vísi að í trúmálum en áður? Þá verður spenna. Einum þykir eðlilegt, að kirkja og trú eigi að vera eins og verið hefur í mörg hundruð ár. Siðareglurnar eigi að vera líkar, biblíutúlkun í meginatriðum sú sama og um aldir, stefna kirkjunnar líka – þ.m.t. í málum kynja, hjúskapar, prestsþjónustu og kirkjustefnu.

En svo eru önnur,  sem segja að viðmið séu svo breytt og samfélagsþarfir líka að kirkja og trú breytist og líka skipulag kirkjunnar. Á siðurinn að ríkja og óháð veltingi tímans? Eða getur verið að breytingarnar séu jafnvel tengdar Guði og Guð kalli lífið, fólkið, út úr rammanum? Er Guð að kalla í breytingum? Á kirkjan að gæta sín á ofdýrkun eigin skipulags? Ef hefðarhyggjan verður of sterk þjónar kirkjan ekki nægilega vel. Anglikanadeilan snýst sumpart um hvort eigi að ráða hefðin eða þarfir fólks, siður eða lifandi fólk, arfur eða samtíð. Heilbrigð blanda siðar og samtíðar er affarasælust.

Góði hirðirinn

Textar þessa gleðidags, annars sunnudags eftir páska, eru um trúarhlutverk hirðis og tala með áleitnum hætti inn í tvennu siðar og trúar. Í lexíunni er Guð í hlutverki hirðis gagnvart mönnum. Og það hlutverk speglast síðan í pistli og guðspjalli. Jesús talar um sjálfan sig sem góða hirðinn.

Vert er að muna, að fjárhirðar í Palestínu hafa fremur gengið á undan fé en að reka það eins og Íslendingar gera oftast. Hirðir fóru á undan og féð fylgdi forystunni, hirðinum. Í því ljósi má skilja leiðtogann Jesú. Hann er á ferð, vísar veg og fer hann sjálfur. Og til að leggja áherslu á róttæka þjónustu sína segir hann skýrt og ákveðið, að hann sé jafnvel tilbúinn að fórna lífinu til að bjarga hópnum sínum. Enginn fórnar sér að óþörfu. Málaliðar og kaupamenn fórna ekki lífi fyrir fé, sem aðrir eiga. Aðeins þau, sem eru heil og djúpt tengd, eru tilbúin að fórna lífinu fyrir málstað og fólk.

Jesús – góði hirðirinn. Hvað er mikilvægt, hverjum eigum við að fylgja í lífinu? Kristin kenning er skýr og kristnin hefur um allar aldir kennt, að við eigum aðeins einn trúarhirði, Jesú Krist. Við veljum hvort við fylgjum honum eða förum á okkar eigin fjöll og leitum að einhverju andans haglendi óháð honum. Boðskapur texta dagsins er, að Jesús eigi að vera hirðir okkar því hann er eini góði hirðirinn. Okkar viska og öryggi er fólgið í að vera hans og fylgja honum. Hann er eini Guðssonurinn í lífi kirkjunnar, okkar, heims.

Guðspjallstextinn varðar þar með okkar kirkjulega samhengi. Það er grundvallarmál, að greina milli hans sem trúin beinist að og því, sem á að þjóna honum. Trúin beinist að Jesú Kristi en ekki kirkjunni. En okkur er hætt við að setja stofnun, sið og hefðir í forgrunn og láta það skilgreina afstöðu okkar. Við ættum stöðugt að spyrja okkur hvort siður, skipulag, hugmyndir og hefðir laumi sér í hlutverk góða hirðisins? Kristin kirkja á að fylgja Jesú Kristi en ekki öfugt. Þegar stofnun, siður eða kenning hafa forgang er alltaf hætta á Jesús Kristur sé skilinn í ljósi þeirra en ekki öfugt.

Í anda Marteins Lúthers hefur um aldir verið minnt á, að kirkjan eigi sífellt að umbyltast, kirkja þurfi ávallt að siðbætast. Kirkjufólk eigi að spyrja sig hvort kirkja fylgi meistara sínum eða ekki? Er kirkjulíf okkar í þágu fagnaðarerindins? Sauðirnir vilja alltaf vera í sínum haga en góði hirðirinn hugar að fleiru en stundarfylli og fer því milli staða.

Kirkjan og stefnan

Staða trúfélaga og þar með kirkna á Vesturlöndum er að breytast. Kirkjur njóta engrar sérmeðferðar í samfélagsumræðunni. Þær njóta lofs fyrir starfsgæði eða eru lastaðar fyrir mistök.  Starfshættir þeirra eru til skoðunar og fjárhagur þeirra er ótryggur. Áskrift velvildar, verndar og fjármuna er útrunnin. Til kirkna, erlendis og hérlendis, eru gerðar miklar kröfur, sem er vel.

Hvers konar kirkju viljum við og hvers konar kirkju þörfnumst við? Hvað um fortíðina og allt hið hefðbundna? Á kirkjan að vera vörsluaðili siðar og venja eða er kirkjan eitthvað annað og meira? Á kirkjan að vera gamaldags og íhaldsöm eða á hún að opna og lifa trú sína í takti við samtíð sína, hugmyndir og glímumál?

Í enskumælandi fræðasamhengi er greint á milli religion og spirituality. Trúarstofnun, siður og hefð er religion, en trúarþarfir og trúarlíf fólks er það, sem kallað er spirituality.

Stofnanir og forystufólk þeirra munu alltaf reyna að tryggja líf sinna hreyfinga og hagsmuni stofnana og þar með eigin hagsmuna. En ef hagsmunir fólks eru á svig við þarfir og hagsmuni stofnunar – hvað þá? Og í þrengra samhengi ættum við spyrja okkur:

Ef þjóðkirkja Íslands þjónar ekki fólkinu í landinu eins vel og hún gæti – hvað þá?

Ef hagsmunir Neskirkju og safnaðarskipulags sóknar okkar þjóna ekki fólkinu í hvefinu nægilega vel – hvað þá?

Hvort skiptir meira máli og á að stýra – andlegar þarfir fólks eða þarfir kirkjustofnunar? Örugglega trúarþarfir fólks. Á hvað trúum við? Kirkjustofnun er aðeins tæki  í þjónustu Jesú Krists í heiminum. Kirkja, sem ver siðinn og hefðina en þjónar ekki fólki, er á svig við vilja Guðs. Kristin trú er trú á Jesú Krist. Kirkjan á að ganga erinda þess fagnaðar, þeirrar gleði, alla daga.

Trú en ekki kirkja

Kirkjusókn hefur almennt minnkað í  hinum vestræna heim. Það merkir þó ekki að fólk hafi snúið sér frá hinu trúarlega, heldur fremur, að fólk hefur minni áhuga á stofnunum en áður. Trúaráhugi fólks lýtur fremur að inntaki og hinu persónulega fremur en þvi sem fram fer í kirkjuhúsum. Hrun kaþólsku kirkjunnar víða erlendis og sókn í reynslukirkjur á sömu svæðum er dæmi um þetta. Netið tengist þróuninni einnig. Æ stærri hópur fólks fær sína næringu og trúarmótun óháð trúarstofnunum, t.d. á veraldarvefnum. Trúverðugleiki kirkjustofnana hefur skerst og trúin færst yfir í að vera mál einstaklinganna. En þó stofanir breytist er trúarlífið ekki minna – heldur fremur með öðrum hætti. Andleg leiðsögn er eitt og stofnunaleiðsögn annað. Kristnin verður í nýrri startstöðu og aðstæður fara að líkjast stöðu frumkristninnar og tækifæri kirkju og trúar mörg og ný?

Á aðalfundardegi safnaðar Neskirkju er guðspjall dagsins boðskapur um líf eða dauða, stofnun eða trú. Nessöfnuður í Reykjavík er á krossgötum eins og allir söfnuðir í landinu. Framundan er breyttur tími, jafnvel bylting kirkjustarfs. Við erum leidd frá góðu haglendi þægilegrar aðstöðu inn í nýjan tíma. Þorum við að spyrja erfiðra spurninga um okkar trúarlega landbúnað, um áherslur okkar, líf og leiðir og lífsgleði. Góði hirðirinn lét ekki lífið fyrir stofnun heldur fólk. Heyrum og nemum þegar Jesús segir: “Ég er góði hirðirinn og þekki mína og mínir þekkja mig eins og faðirinn þekkir mig og ég þekki föðurinn.”

Amen.

Um breytingar í angikönsku kirkjunni sjá t.d. umfjöllun um afsögn Rowan Williams og stöðu kirkjunnar grein í USA today að baki þessari smellu.

 

Ég flutti fyrirlestur á fundi presta 12. janúar 2011 og ræddi um strauma tímans og kall til kirkjunnar. Ýmis mál voru ydduð til að vekja umræður. Upphafsorð mín, inngangur umræðunnar, er á upptöku að baki þessari smellu.

Textaröð:  A

Lexía:  Esk 34.11-16, 31

Því að svo segir Drottinn Guð: Nú ætla ég sjálfur að leita sauða minna og líta eftir þeim. Eins og hirðir lítur eftir hjörð sinni þegar hún er á dreif í kringum hann mun ég fylgjast með mínu fé. Ég mun bjarga sauðum mínum frá öllum þeim stöðum sem þeir dreifðust til á hinum dimma og drungalega degi. Ég mun leiða þá burt frá þjóðunum, safna þeim saman úr löndunum og leiða þá heim til síns eigin lands. Ég mun halda þeim í haga á fjöllum Ísraels, í daladrögum og á hverju byggðu bóli í landinu. Ég mun sjálfur halda þeim til beitar í góðu haglendi, beitiland þeirra verður á háfjöllum Ísraels. Þar munu þeir leggjast og ganga í frjósömu haglendi á fjöllum Ísraels. Ég mun sjálfur halda fé mínu til beitar og sjá því fyrir hvíldarstað, segir Drottinn Guð. Ég mun leita þess sem villist og sækja hið hrakta, binda um hið limlesta og styrkja hið veikburða. Ég mun gæta hins feita og þróttmikla og halda því í haga eins og rétt er.

Þið eruð hjörð mín sem ég held í haga. Ég er Guð ykkar, segir Drottinn Guð.

Pistill:  1Pét 2.21-25

Þetta er köllun ykkar. Því að Kristur leið einnig fyrir ykkur og lét ykkur eftir fyrirmynd til þess að þið skylduð feta í fótspor hans. „Hann drýgði ekki synd og svik voru ekki fundin í munni hans.“ Hann svaraði ekki með illmælum er honum var illmælt og hótaði eigi er hann leið, heldur fól það honum á vald sem dæmir réttvíslega. Hann bar sjálfur syndir okkar á líkama sínum upp á tréð, til þess að við skyldum deyja frá syndunum og lifa réttlætinu. Fyrir hans benjar eruð þið læknuð. Þið voruð sem villuráfandi sauðir en nú hafið þið snúið ykkur til hans sem er hirðir og biskup sálna ykkar.

Guðspjall:  Jóh 10.11-16

Ég er góði hirðirinn. Góði hirðirinn leggur líf sitt í sölurnar fyrir sauðina. Sá sem er leigður og hvorki er hirðir né á sauðina, hann flýr og yfirgefur sauðina þegar hann sér úlfinn koma og úlfurinn hremmir þá og tvístrar þeim. Enda gætir hann sauðanna aðeins fyrir borgun og er ekkert annt um þá. Ég er góði hirðirinn og þekki mína og mínir þekkja mig eins og faðirinn þekkir mig og ég þekki föðurinn. Ég legg líf mitt í sölurnar fyrir sauðina. Ég á líka aðra sauði sem eru ekki úr þessu sauðabyrgi. Þá ber mér einnig að leiða, þeir munu heyra raust mína. Og það verður ein hjörð, einn hirðir.

Umsagnir

Lena Rós Matthíasdóttir, prestur í Grafarvogskirkju

Heyrir, sér, veit og skynjar!

Í nærveru góðs leiðtoga finnur þú til mikilvægis þíns og upplifir tengsl sem þú þarft ekki að hafa fyrir að mynda.  Ástæðan er sú að leiðtoginn sem heyrir þig, sér þig, þekkir þig og skynjar persónu þína, býr yfir þeirri eðlislægu löngun að vilja kynnast þér og leggur sig fram um það af fyrra bragði.  Góður leiðtogi er gæddur þessum fallegu eiginleikum.

Kynni mín af Sigurði Árna Þórðarsyni, haustið 1995 bar einmitt að með þessum hætti.  Ég hugleiddi þá hvað það væri sem hann hefði og mig skorti, en sem ég vildi svo gjarna tileinka mér.  Það var ekki fyrr en nokkrum árum síðar, þegar ég hafði hlotið vígslu og leiðir okkar lágu oftar saman, að ég áttaði mig á því að það voru einmitt þessir eiginleikar.  Góður leiðtogi hefur nefnilega áhuga á fólki og leggur sig fram um að kynnast því.

Guðfræðin sem Sigurður Árni ber fram í orði og á borði endurspeglar einnig þessar hliðar hans.  Ég kalla hana guðfræði skynjunarinnar, því hún er svo ljóðræn og myndræn en um leið einföld og líkamleg. Hún heyrir, sér, veit og skynjar.  Í gegnum tíðina hef ég lagt mig fram um að lesa ræður hans, en það hefur verið mér góð leiðsögn í predikun á ,,mannamáli“ og hjálpað mér að upplifa Guð með fingurgómum, í sjón, heyrn og bragðlaukum, svo eitthvað sé nefnt.  Góður leiðtogi byggir brú milli hins upptekna nútímamanns og Guðs.

Í Sigurði Árna finn ég leiðtoga sem hefur tamið sér vakandi núvitund.  Með lífsreynslu sinni, menntun og starfi hefur hann tamið sér einbeitta athygli gagnvart því sem að baki er jafnt og því sem er framundan.  Þennan eiginleika hans merki ég í samtali um heimilisguðrækni, skírnaruppfræðslu og æskulýðsmál.  Góður leiðtogi er hugrakkur og vinnur framtíðarsýn sinni veg á líðandi stundu í órjúfanlegu samhengi við fortíðina og upprunann – Jesú Krist.

Ég treysti Sigurði Árna Þórðarsyni til að vera fremstur á meðal jafningja í félaginu okkar, Þjóðkirkjunni.