Það mér ánægjuefni að ganga fram á ritvöllinn til að veita sr. Sigurði Árna til Biskups Íslands. Sr Sigurð hef ég þekkt lengi af góðu einu. Við kynntumst í deildinni forðum og greindu menn glöggt að þar fór snemma efnilegur guðfræðingur. Sigurður gerðist síðan farsæll prestur ef ekki vinsæll án þess að verða populisti. Þá er hann aukinheldur einn doktor sem ekki mun skaða. Sr Sigurður er góður ræðumaður, flytur lýsandi og skírar predikanir, er ágætur brúarsmiður í forbífarten ekki sakar að hann kann að vera skemmtilegur í leiðinni.
Hann er alþýðlegur og heimsborgari í senn ekki ósvipaður dr Þóri Kr. heitnum og er ekki leiðum að líkjast. Mildur en fastur fyrir, kann að vera orthodox án þess að vera um of en jafnframt óvenju liberal sem gamall kfummari.
Ég trúi því að hann búi yfir þessum mjúku stjórnunarhæfileikum er nú reynir á á erfiðum tímum. Ég treysti þessari fallegu sál fyir hinu stóra embætti biskups Íslands og tel að ekki verði ónýtt að hvíla í faðmi hans og þá meina ég auðvitað hinum kirkjulega faðmi.
Með frómum óskum.
Hannes Blandon
Þegar ég kynntist Sigurði Árna fyrst var hann mannsefni Elínar vinkonu minnar. Síðan þá hef ég notið þess að fylgjast með þeim feta veginn saman og fann fljótlega vin í Sigurði Árna. Óhjákvæmilega sækja ýmsar spurningar á hugann þegar vinur manns tekur þá ákvörðun að bjóða sig fram til krefjandi þjónustu við almenning. Mikilvægustu spurningarnar snúa að því hvort sú ákvörðun sé til heilla fyrir hann sjálfan og þá hvort hún sé til heilla fyrir þjóðina. Báðum spurningum þarf að svara játandi til að geta með góðri samvisku óskað þess að vinurinn sé kallaður til þjónustunnar. Nú þegar Sigurður Árni hefur líst sig reiðubúinn til biskupsþjónustu hef ég spurt mig þessarra spurninga og svarað þeim játandi. Ég sé hann ekki einungis vel reiðubúinn heldur líka vel nestaðan af hæfileikum, þroska og reynslu sem gerir hann kjörinn til forystu innan þjóðkirkjunnar. En ákvörðun Sigurðar Árna hefur líka fengið mig til að íhuga hvers ég vænti af biskupi Íslands og hvernig ég sjái vininn uppfylla þær væntingar. Eftirfarandi eru þau atriði sem ég kýs að draga sérstaklega fram varðandi þær væntingar:
Þegar herra Karl Sigurbjörnsson biskup lýsti því yfir 12. nóvember síðastliðinn að hann myndi láta af embætti um sumarið 2012, renndi ég í huganum yfir þá kandídata sem mér fannst til greina koma sem eftirmenn hans á stóli. Og þetta endurtók sig næstu daga. Niðurstaðan varð ávallt hin sama. Eitt nafn stóð upp úr, eða öllu heldur gnæfði yfir.
Sigurður Árni Þórðarson útskrifaðist úr Guðfræðideild Háskóla Íslands um leið og ég. Hann kynnti sig strax sem skarpur námsmaður, mikill trúmaður og góður félagi.
Ég kynntist fyrst séra Sigurði Árna Þórðarsyni á ráðstefnu í Skálholti fyrir allmörgum árum. Hann stýrði þar umræðum og vakti athygli mína fyrir sköruglega fundarstjórn, vandað málfar og hæfileika til að ræða málin af yfirvegun og sanngirni. Svo liðu árin og allt í einu var hann orðinn sóknarprestur minn. Þá kynntist ég honum á ný, ef svo má segja. Prestarnir við Neskirkju hafa verið samtaka um að gera safnaðarstarfið fjölbreytt og aðlaðandi. Það eru ekki aðeins guðsþjónustur og hin venjulegu embættisverk sem einkenna starfið í kirkjunni. Alla daga virðist sem eitthvað sé þar á seyði til gagns, gamans og uppbyggingar fyrir unga sem aldraða. Þar eð ég ólst upp á kirkjustað er ekki að undra þótt ég kunni vel að meta veitingarnar í safnaðarheimilinu eftir hverja messu.