Ég hlustaði á vitra konu, sem líka er prestur, tala um kirkjuna. Hún talaði með næmleik um vanda dreifbýlis og þéttbýlis og stöðu og hlutverk kirkjunnar. Svo sagði hún, að sárasti vandi kirkjunnar í dreifbýlinu væri kannski að fólk nyti ekki athygli.

Ég staldraði við þessa hugsun. Getur verið að þetta sé mein, sem mörg kannast við. Er kannski brestur eða skortur á athygli einn meginvandi okkar kirkju? Það er dyggð að sjá fólk, í gleði þess og sorg, í vanda þess og vegsemd. Engin manneskja verður til nema vera séð. Þau, sem njóta ekki að vera séð og metin, tærast upp – verða ill eða deyja. Móður- og föðuraugu sjá mennsku í barni sínu. Þau tillit verða til að laða fram andlega auðlegð þess og þroska. Guð sér okkur menn og þess vegna verður lífið gott og gjöfult.

Við megum gjarnan læra að sjá betur, heyra betur og finna meira til með öðrum. Og við þurfum að stunda stífar hrósæfingar, segja fólki þegar það gerir gott. Auðvitað eigum við ekki að leggja af gagnrýni, heldur fylgja henni eftir með H-vítamíninu – hrósi. Við prestar megum gjarnan vera góð fyrirmynd í að veita fólki næma athygli. Kirkjulegir starfsmenn mega veita fólkinu í samfélaginu og kirkjunni athygli. Allir þarfnast þess að vera séðir.

Kristinn maður sem veitir athygli er bróðir og systir og eflir aðra. Kirkjan er athyglissamfélag Guðs og manna, með öðrum orðum samfélag kærleika. Að vera biskup er að vera episkopos, sá eða sú sem sér, horfir til, iðkar tilsjón. Að vera biskup er að veita athygli – næma athygli.

sá

Drengir mínir voru saddir, glaðir og vel nærðir andlega þegar þeir teygðu úr sér í rúmum sínum. Svo var rætt um daginn og veginn, skólamál, allt þetta sem verður á viðburðaríkum tíma frá morgni til kvölds. Svo hófst bænagerðin með Faðir vori, sálmasöng og litlir menn töluðu við Guð. “Kæri Guð. Þakka þér fyrir þennan yndislega dag. Og takk fyrir lífið.”

Þetta er að lifa í góðu samhengi, sem gefur traust, tengsl, vitund og stefnu. Og lífsástin er dásamleg. Drengirnir tjáðu með bæn sinni einnig mína eigin upplifun. Dagurinn var yndislegur og það er svo þakkarvert að fá að lifa, fagna, elska og hefja höfuð mót hækkandi sól.

Þennan dag talaði ég við marga, sem sögðu mér margt og merkilegt. Kjörskrá var lögð fram og hún er spennandi. Ég gladdist yfir mörgu, m.a. að kynjahlutföllin voru mun jafnari í hóp kjörmanna en ég átti von á. Margt gott að gerast í kirkjunni.

Merkilegur dagur að kvöldi kominn: “Kæri Guð. Þakka þér fyrir þennan yndislega dag. Og takk fyrir lífið.”

Ég talaði við marga í dag um væntingar og vonir fólks til kirkjunnar. Og það sem stóð upp úr voru óskir fólks að sá biskup sem verði kosinn í kjörinu í vor verði ekki fjarlægur heldur nálægur. Biskupinn eigi ekki að týnast í snuddinu í kringum féð og framkvæmdir heldur vera meðal fólks. Og biskup (og reyndar var bætt við allir prestar) á líka að tala mannamál en ekki bara himnesku. Biskup þjóðkirkjunnar á að þora og þola breytingar en á þó ekki að efna til byltingar. Lesa áfram Nándin →