Greinasafn fyrir flokkinn: Greinar og pistlar

113 pistlar SÁÞ eru inn á tru.is og aðgengilegt á slóðinni trú.is. Þá var talsvert af pistlum einnig á sigurdurarni.annall.is Sá vefur er nú lokaður.

Greinar og pistlar

Hlaupavargur

Ulf lærði snemma að veiða dýr og fiska. Hann færði veiðidagbók og skráði feng sinn, hvernig veðrið var, færð og annað sem tengdist veiðinni. Hann lærði skógfræði og gerðist svo kontóristi hjá skógræktinni. Í starfi naut hann þekkingar sinnar úr uppvextinum en varð líka að beygja sig undir gróðaþarfir skógareigenda og á kostnað fjölbreytileika skóganna. Bókin Hlaupavargur hefst þegar Ulf hafði látið af störfum og þau Inga kona hans fluttu úr þéttbýlinu og norður í skógarveröld Helsingjalands. Honum fannst ekki sjáfgefið að Inga vildi verja þriðja æviskeiðinu á bernskuslóðum hans svo hann gæti veitt til matar og þau farið um skógana hans, tínt ber og notið náttúrugæðanna eins og fyrri kynslóðir höfðu gert.  

Ulf kom gömlum húsvagni fyrir upp í hæðum til að fylgjast með dýraferðum. Þar andaði hann að sér dásemdarunaði jarðargróðans og hlustaði eftir hljóðum lífsins og horfði með skerptri athygli veiðimannsins. Við kynnumst smátt og smátt manni sem elskar lífið og lifir í sátt við lífríkið. En í hjarta og æðakerfi Ulfs voru mein og breytingar urðu hið innra. Veiðilöngun hans daprast. Náttúrutengingin stríkkar, snýst og opnar honum nýja skynjun og sálarvíddir. Á nýjársdegi fóru Ulf og hvutti í kofann til að kíkja á umferð dýranna. Þá sá sá gamli allt í einu háfættan, stóran úlf sem kom í jaðar skógarins. Hann stóð grafkyrr, glæsilegur prins lífsins og konungur skógarins. Ulf heillaðist af þessum nafna sínum og nýr kafli hófst í lífinu. Hann gat ekki eða kunni ekki segja konu sinni frá þessari sjón, merking hennar dagaði hægt á hann. Smátt og smátt skilur hann og lesendur líka að úlfurinn varð táknmynd um manninn sjálfan. Hann notaði úlfinn til að túlka eigið líf, minningar, lífsátök og afstöðu annarra. Svo sá hann í úlfinum lífsháska líka. Á veiðitímanum sem fór í hönd næstu ár óttaðist hann að veiðifélagar hans dræpu úlfinn. En hinn mennski Úlfur varð veikur, var lagður inn á sjúkrahús en hinn dýrslegi fór frjáls um fjöllin. Síðan er unnið úr stefjum bókarinnar með spennuparið úlf-Úlf sem meginstef. Gert er upp við alls konar tengsl veiðifélaga, hjúskaparvíddir þeirra Ingu, fortíðarlíf byggðanna í dreifingu Svíþjóðar og samfélagsdeiglu nútímasamfélags. Nýting nátturu kemur við sögu, átök um stefnu í náttúrnýtingarmálum, breytingar á veðurfari fléttaðar í söguþráðinn, ást á dýrum og ábyrgð eða ábyrgðarleysi á húsdýrum líka.

Bókin byrjar rólega en svo er hert á og mestur hraði, spenna og óvænt úrvinnsla í lokin kemur á óvart. Við fylgjumst með framvindunni frá sjónarhóli Ulf. Samfélagi, tengslum og hugsun veiðimanna er lýst með nærfærnum hætti í bókinni. Náttúrulýsingar eru heillandi og veiðimenn allra landa þekkja náttúrulestur, gerhyglina sem fylgir veiðum, virðingu fyrir bráð og lotningu fyrir gangverki náttúrunnar. Lýsingar á gróðri eru fíngerðar, veðri er lýst af næmni, mynstrum íss, óveðri og snjókomu. Manngerðum veiðimanna er lýst ágætlega og þeim flóknu tilfinningum sem bærast í veiðiferðum og hvernig reglur þarf að setja til að tryggja öryggi manna og dýra og líka að farið sé að lögum. Ulf hinn mennski gerir upp líf sitt og hann þorir að breytast og skipta um skoðun. En hann þorir að þjóna lífinu. Hlaupavargur er vissulega bók um undur náttúrunnar. En hún er ekki síður um víddir þess að eldast. Afbragðs vel fléttuð og skrifuð bók um náttúrutengsl, að gera upp líf og að lifa þrátt fyrir hrörnun. Fjögurra stjörnu bók.

 Hlaupavargur kom út árið 2021. Fyrir hana var Kerstin Ekman tilnefnd til sænsku útvarpsverðlaunanna árið 2022 og til norrænu bókmennaverðlaunanna sama ár. Skúli Thoroddsen þýddi bókina og gerði vel. Aðalsteinn Svanur Sigfússon, sá mikli meistari, vann bókina til prentunar. Ugla gaf út 2024.

Bókaútgáfan Ugla setti þessa tilvitnun úr bókinni á vefinn og upplýsingar um höfundinn:

„Þá kom hann út. Svo eðlilega eins og ekkert væri sjálfsagðara; þessi veröld var hans. Hann kom út úr skóginum aðeins lengra frá en þar sem slóðin eftir skíðin mín var. Hann staldraði aðeins á milli einirunna og lágvaxinnar furu og horfði gaumgæfilega yfir snjóhvíta og frekar takmarkaða víðáttu mýrarinnar. Hann sneri höfðinu þannig að ég gat séð á vangann og íðilfagurt trýnið, bratt ennið og upprétt eyrun.“
Kerstin Ekman (f. 1933) er einn virtasti skáldsagnahöfundur Svíþjóðar. Hún hefur meðal annars hlotið bókmenntaverðlaun Norðurlandaráðs og tvívegis August-verðlaunin í Svíþjóð. Bækur hennar hafa verið þýddar á yfir 30 tungumál. Hlaupavargur er fjórða bókin sem kemur út eftir hana á íslensku en hinar eru Atburðir við vatn, Miskunnsemi guðs, báðar í þýðingu Sverris Hólmarssonar, og Gáruð vötn í þýðingu Höllu Sverrisdóttur.

Greinar og pistlar

Myndin af Jesú Kristi

Kristnir menn leyfa eftirmyndir af Jesú. Því er til fjöldi mynda af Jesú frá öllum öldum. Þær eru misgóðar. En besta myndin af Jesú er ekki til heldur verður Jesús aðeins séður og skilinn á forsendum hverrar tíðar. Mynd Jóhannesarguðspjalls er ein margra Jesúmyndanna, mynd Ágústínusar kirkjuföður önnur og rissa Jóns Vídalíns af Jesú Kristi enn önnur. Fólk sem hrífst af Jesú Kristi eða lætur hann sig einhverju skipta gera sér mynd af honum. Myndirnar eru margvíslegar og spretta fram af mismunandi ástæðum og forsendum. Sumar eru túlkun á trúarreynslu, aðrar vörpun á pólitískri draumsýn hóps og enn aðrar eru siðferðisfordæmi.

Upphafnar Jesúmyndir draga fram himneskt eðli hans og samkvæmt þeim verður Jesús aðallega andleg, upphafin vera. Þetta eru guðhverfu Jesúmyndirnar.

Á hinum vængnum eru mannhverfar myndir og vegna þess að augum er frekar beint til jarðar en himins verður Jesús fremur mannafrömuður en himinfrelsari.

Hver kynslóð lyftir þeim myndum af Jesú sem gefa aðstæðum tímans einhverja túlkandi merkingu. Hin eina og sanna mynd af Jesú er því ekki til nema í veruleika Guðs. En menn leita þess að lifa með hinum guðlega elskhuga, skilja hann og ímynda sér veru hans og eðli. Í samlífinu opinberar Guð ásjónu sína og gefur innsýn í eigindir sínar. Það kalla kristnir menn opinberun. Myndagerðin er gagnvirk því kristnir menn leggja til myndagerðarinnar með lífi sínu og líka með því að segja söguna um Jesú með þeim besta hætti sem menn kunna að tjá. Saman verða myndirnar af Jesú marglaga mósaíkmynd kynslóðanna. Við sjáum það sem við höfum þörf á, forsendur til að skilja og löngun til að tjá öðrum.

Að búa til Jesúmynd er ekki aðeins það að draga upp portrett með línum eða orðum. Myndin af Jesú er ekki aðeins mynd ásjónu eða líkama hans. Jesús er persóna sem á sér raunverulega sögu sem er skráð í guðspjöllum Biblíunnar. Kristnum manni er saga hans lykill að sögu mannkyns, sögu heimsins af því að í honum er sögð saga Guðs. Í kirkjuárinu tjá textar og helgihald söguna og við höfum aðlagað margt í dagatali Vesturlanda að þeirri sögu. Meginhátíðir okkar eiga sér túlkun á sögu Jesú og gildir einu hvert er upphaf þessara hátíða. En af því að þarfir manna eru ólíkar á mismunandi tímum og einstaklingar og hópar eiga sér mismunandi lífsglímur þarf stöðugt að endursegja Jesúsöguna. Menningarlegar aðstæður og hefðir kalla á mismunandi túlkunarferla. Menningarsaga Rússa á miðöldum er allt önnur en Ítala á þriðju öld og Jesúmyndir þessara menningarhefða því mismunandi. Andóf Þjóðverja á sextándu öld ýtti við Lúther og löndum hans í nýtúlkun. Nítjándu aldar Þjóðverjar gerðu sér svo nýjar hugmyndir og Jesúmyndir ungra Reykvíkinga á okkar öld eru enn aðrar.

Stundum hefur sektarkennd einstaklinga eða hópa haft mótandi áhrif á hvernig hinn frelsandi Jesús hefur verið skýrður. Einu sinni varð Jesús e.k. sósíalistískur byltingarsinni. Á aðkrepptum tímum hafa trúmenn séð í honum kaghýddan píslarbróður. Sagan af Jesú á sér grunnþætti en þarfir trúmanna beina sjónum að einu eða fáum þáttum fremur en heild. Þá hafa kirkjudeildirnar hreinsað eða fjarlægt sumt og lyft á kostnað annars í Jesúsögunni. Í hefðum eru síðan meginlyklar og mörk varðandi leyfilega og mögulega túlkun. Vestræn menning er samtvinnuð sögu kristninnar. Þegar sagan um Jesú er sögð er unnið með grunngildi lífsins, gildi menningar, frumsögu þess að vera maður, á hvaða forsendum og til hvers. 

Hver er þín Jesúmynd og úr hverju bjóstu þá mynd?

Greinar og pistlar

Forrest Gump

Kvikmyndin um Forrest Gump er viðburðasaga fremur en þroskasaga. Forrest litli tekur út lítinn vitsmunaþroska en rambar í hvert stórævintýrið á fætur öðru. Hann slampast í gegnum allt og uppsker ríkulega. Gæskuríkur Forrest Gump nýtur elskusemi flestra, enda stefnt út í veröldina af miklum kvenskörungi, mömmunni. Æskuástin frá skóladögum verður þó ekki hans nema stuttan tíma áður en hún deyr. Varla er nokkuð stórmál í bandarískri sögu sem Gump tengist ekki með einum eða öðrum hætti. Forrest Gump verður stjarna í amerískum fótbolta, hetja í Víetnam, borðtennisjöfur, vellauðugur útgerðarmaður, hlaupastjarna og nokkurs konar spámaður, áður en hann ástarmær lífs hans fellur honum í faðm og þau eignast afkomanda sem heldur sögunni áfram.

Umfjöllun um sögu og trúarstef

Þrjú ofurmáttarvöld eru í þessari mynd: Mamma Forrest Gump (Sally Field); bernskuvinkonan Jenny (Robin Wright) og Guð. Þau eru burðarstoðir eða þrenning myndarinnar. Og mikilvægt er að gera sér grein fyrir að þetta er kvenleg þrenning sem Forrest lifir af, í og fyrir. Jenny og móðir Forrest eru sem guðlegar ásjónur. Myndin snertir því kvenímynd Guðs og kvenútgáfu guðdómsins. Hins vegar verður þessi mynd aldrei kennd við rótttæka kvennaguðfræði því hún boðar ekki byltingarboðskap eða breytingatillögur. Myndin kann engan feminisma af nútímatagi og predikar ekki góð kvennatíðindi. En hún er engu að síður innlegg í kvennaumræðu þar sem konurnar eru styrkar og magnaðar. Við kíkjum í myndinni í sértækan túlkunarheim í Bandaríkjunum og fáum innsýn í þá konugervið “southern belle” sem ræður mörgu og notar sínar eigin aðferðir í samræmi við stefnuna að tilgangur helgi meðalið. Móðir Forrest Gump er bellukona!

Meginstef myndarinnar, sem unnið er með ýmsu móti, er sátt og sáttargerð. Þrátt fyrir fákænsku verður Forrest Gump hvarvetna farvegur sátta og lífs. Hann hjálpar Jenný til flýja alkóhólíseraðan og ofbeldisfullan föður og styður hana til uppgjörs í lok myndarinnar. Hann styður vin sinn, Dan liðþjálfa, til að gera upp reiðina frá Víetnam. Þótt hann beri nafn stofnanda Ku Kux Klan byggir hann brýr milli hvítra og svartra og gerir ekki upp á milli fólks eftir litarhætti (sbr. Bubba rækjujarl). Konur metur hann jafn mikils og karla og skilur ekki eða virðir að vettugi skiptingar samfélagsins og baráttu hópa, kynþátta og kynja.

Viðsnúningur ímyndanna

Myndin er æfing í viðsnúningi gilda. Að vera efstur í píramída stjórnmála eða samfélags er ekki aðalatriði. Skilaboðin eru einföld. Allt sem fólk sækist eftir á opinberum vettvangi er allt eftirsókn eftir vindi ef heilindi og sannleika skortir. Greind er engin trygging fyrir hamingju því sælir eru fátækir í anda. Stríð mannanna eyðileggja. Baráttuhópar af hvaða tagi sem þeir eru þjóna eigin hag fremur en umbjóðenda sinna. Gildir einu hvort það er fólk sem berst fyrir friði eða réttindum blökkumanna. Að benda á þessi erfðasyndaratriði í öllum hreyfingum og mönnum er ofurlítið framlag til félagsgagnrýni. Myndin er sem sé ekki óraunsæ eða á skjön við lífið heldur dæmisaga til íhugunar og eftirbreytni.

Gumpísk sögugreining

Forrest Gump tengist flestum stóratburðum Bandaríkjanna frá frumbernsku. Hann kennir Elvis að rokka, er fastur gestur í Hvíta húsinu og hittir alla forseta amerísku þjóðarinnar frá og með Kennedy til Nixon. Hann er við hliðina á George Wallace, síðar forsetaframbjóðanda, í frægu uppgjöri um skólagöngu blökkumanna í Alabama. Hann verður allt í einu ræðumaður á mótmælafundi gegn Víetnamstríðinu í Washington og kemur við í sellu Black Panthers. Hann fjárfestir í Apple sem hann hélt að væri ávaxtafyrirtæki. Myndin er því fléttuð útgáfa trúðsins og sakleysingjans af bandarískri sögu. Í því er hún mikilvæg andsaga stórveldis og hjálpar könum og okkur að sjá söguna í dempaðra samhengi en bandarískir haukar túlka. Forrest Gump er barnaútgáfa Bandaríkjamanna, hið titrandi sjálf á bak við grímur, ímyndir og blekkingar. Með hjálp fíflsins og skopsins er sagan endurtúlkuð. Túlkun sögu er með margvíslegu móti í bandarísku samfélagi. Í þessari kvikmynd er gefið sjónarhorn þeirra sem ekki meta fólk meira en vald, umhyggju meira en styrk, elskusemi og samstöðu meira en yfirgang. Hin mjúku gildi eru í túlkun myndarinnar mikilvægari, betri og kraftmeiri en hin hörðu.

Myndmál og líkingar

Nettar myndlíkingar ramma inn þessa mynd sem er norstursamlega klippt og meðvituð í myndmáli sínu. Gump situr á bekk í byrjun og er eiginlega að segja sögu sína á þessum bekk myndina út. Fiðrildi flögrar inn í myndina í upphafi og út í lokin og gefur tilfinningu fyrir hinu óræða. Nálægð hins yfirskilvitlega er líklega tjáð með þessu flögri. Í seinni hluta myndarinnar verður rækjubáturinn að tákni um björgun sem kemur Dan á lappirnar að nýju. Á bátnum er uppgjör Dans og Guðs og þeir Forrest lifa af mikið óveður, þegar megnið af rækjuflotanum ferst. Svo er skip grunntákn kristninnar. Rútur koma oft við sögu og tákna firringu því þar er Forrest yfirleitt hafnað og hann niðurlægður. Í myndlok hættir hann við að fara í strætó og hleypur til konunnar sem hann elskar. Í ljós kemur að hann hefur eignast barn með henni. Mikið er af alls konar tilfærslutáknum í myndinni, brúm, ökrum, götum, rennandi vatni og öðrum slíkum til að leggja áherslu á hrynjandi og ferli lífsins. Allt er á hreyfingu, fólk er á ferð á lífsvegunum. Svo má heldur ekki gleyma konfektkassanum, sem Forrest skilur sem tákn um fjölbreytilegt líf. „Lífið er eins og súkkulaðikassi. Maður veit aldrei hvernig mola maður fær.”

Skilaboð og mat

Myndin er m.a. um tengsl fólks og leit að hamingju og merkingu. Samband móður og sonar er nærfærið og vel túlkað, ennfremur tilraunir Forrest til að nálgast aðra og vera öllum góður og gjöfull þrátt fyrir andlega fötlun sína. Þá er ljóst að Forrest getur verið einstæður faðir og forsjáraðili þrátt fyrir að vera vitgrannur. Veganesti frá mömmunni er siðaboðskapur: „Heimskur er maður aðeins í verkum sínum.” Það merkir að maður er ekki heimskur í sér heldur fyrst og fremst ef maður hegðar sér heimskulega. Hinn gáfaði getur verið hreinn og klár heimskingi í lífi sínu en hinn vitgranni verið hinn mesti gæfumaður og hegðað sér dásamlega. Þau sem eru álitin lítilmótleg eru kannski þau sem gefa mest, bjarga flestu og eru stórmennin. Kanski má kreista svolítið líkinguna af konfektkassanum. Maður veit aldrei hvað verður úr fólki, hæfileikarnir sem fólk fær í vöggugjöf eru engar tryggingar um hamingjuna. Sitthvað er gæfa og gjörvileiki.

Forrest Gump er góð mynd og hrífur flesta. En auðvitað munu þau sem vilja að tilveran sé túlkuð algerlega út frá þeirra vitsmunalega sjónarhól verða fyrir vonbrigðum og þykja myndin ekki rísa undir nafni og vera jafnvel á mörkum hins væmna. Myndin er notkunarvæn fyrir hópa, sem vilja ræða um hamingjuna, tilgang lífsins, klisjur í menningunni, söguskoðanir, blekkingar, siðferði, ástina og Guð. Leikurinn er loflegur, Tom Hanks og Sallie Field eiga góðan leik, meistarataktar á öllum póstum. Kvikmyndin er konfekt og klassík. 

Greinar og pistlar

Gibson – passían og Jesús Kristur

Voru hýðingar, pústrar og blóðsúthellingar sem Jesús Kristur leið á förinni til Golgata nauðsynlegur þáttur guðsríkisins? Ef Jesús hefði sloppið við líkamlega þjáningu fram að krossfestingunni hefði hjálpræðisverkinu þar með verið klúðrað? Er þjáning og dauði Jesú meginatriði trúarinnar? Eða er það líf Jesú eða eitthvað annað? Hvert var og er hlutverk Jesú?

Kvikmynd Mel Gibson um þjáningu Jesú er rosaleg píslarsaga. Blóð Jesú slettist á stéttar og torg. Hægra auga Jesú bólgnar nánast úr augntóttinni. Vargfugl goggar í augu ræningjans á krossinum. Friðlaus andi Júdasar veinar. Hermenn píska Jesú látlaust alla leið frá Getsemanegarði um hallir trúarleiðtoga og veraldlegra valdsmanna og til aftökustaðar. Jesús er hæddur og lítillækkaður og á hann er lagt þyngra tréfarg en á ræningjana. Kona sem ætlar að líkna bandingjanum er hrakin á brott. Þyrnikórónónu er ekki tyllt á höfuð Jesú heldur lamin í höfuleður hans. Hermenn ganga í skrokk bandingjans langt umfram heimild. Gripgaddar svipanna slíta húð og kjötstykki í barsmíðinni. Blóðið frussast yfir böðlana og hleypur í augu áhorfenda í langdregnu píslarsenum.

Eru svona pyntingar nauðsynlegur til að gleðiboðskapur skiljist? Er þessi aðferð blóðbaðsins sú skásta til boða myndfíknu nútímafólki frelsisverk Jesú Krists? Þarf að toppa ofbeldismyndir til að boða lausnarann? Þarf að lengja hinar líkamlegu senur svo mjög að okkur sé hætt við uppsölu vegna þess sem dregið er upp á tjaldið? Hvert er hlutverk trúarlegrar ofbeldismyndar?

Píslarsaga Gibson getur hentað til sýningar meðal ungmenna sem eru uppalin í ofbeldiskúltúr unglingamyndanna. Hún er ljómandi tilefni til umræðu um ýmsa Jesúþætti og tækifæri til samræðu um hlutverk og eðli Jesú. Hún beinir sjónum að mennsku Jesú. En hún er ekki góð guðfræði vegna þess að verk Jesú Krists er ekki fólgið í hversu hann leið líkamlega. Í því er einn vandi myndar Gibsons að hún hleypir blóðinu í augu okkar og við sjáum því ekki hlutverk lífs og dauða Jesú nægilega vel. Fókus myndarinnar er písl en ekki líf. Við þurfum að þurrka blóðið úr augum og skoða hver Jesús var og er því við sjáum aðeins brot af sögu hans í Gibsonpassíunni. Hvað var það sem Jesús bað að við gerðum í hans minningu? Örugglega ekki að fara í bíó en kannski getur þessi mynd dýpkað veruleika Jesú í lífi okkar og við séð hann betur. 

Innlögn fyrir sýningu á mynd Mel Gibson árið 2004.

Greinar og pistlar

Vatn, auðlindir og uppspretta laganna

Fons auglýsti áhugaverðan viðburð í hátíðarsal HÍ, reyndar Fons Juris, bókaforlag sem gefur út lögfræðirit. Fontur í kirkju fær nafn af latneska orðinu fons sem merkir lind. Og Fons Juris merkir þá væntanlega fontur réttarins, uppspretta laganna. Það er merkilegur viðburður þegar gefin er út ný bók fræðimanna um eignarétt og auðlindir, efni sem ég hef íhugað síðustu ár. Tilefni viðburðarins var hundrað ára afmæli vatnalaganna og hálfrar aldar afmæli lagastofnunar. Einn höfundanna var skólabróðir minn og félagi.

Ég hef áhuga á vatni, seitlandi, streymandi, æðandi, fyssandi en líka djúpvatni jarðar. Ég dáðist að vatnalögunum frá 1924 þegar ég las þau fyrst fyrir nokkrum árum. Mér þóttu þau vönduð lagasmíð, vissulega klassísk að stofni en framsýn, skýr lög. Svo ég ákvað að sækja viðburðinn og hlusta á frummælendur tala um vatn, auðlindir og réttarsögu.  

Ég hef lengi haft áhuga á lögum og sögu þeirra. Guðfræðingur, sérmenntaður í vestrænni hugmyndasögu, kemst ekki hjá að skoða hvernig hugmyndir voru og eru færðar í búning gilda, reglna og laga og hríslast í æðakerfi og koma fram í athöfnum samfélagsins. Kona mín er lögmaður og skarpur lögfræðingur. Við ræðum því oft um lög og túlkun þeirra. Ég þekki einnig marga dómara og lögmenn. Þegar ég gekk upp kringlugangbrautina að aðalbyggingu HÍ spurði dómari mig, líka á göngu: „Hvert ertu að fara? Ertu á leið á vatnsþingið?“ Ég játaði og hann horfði á mig furðu lostinn – spurði svo hvaða erindi ég ætti á slíkan viðburð, hvort ég væri ekki að villast á milli fræðaboxa! Mér fannst spurningin jaðra við að væna mig og að vera boðflenna. Ég minnti hann á að erindi Guðs væri við alla veröldina, við tærnar á honum, miðjuna, hjartað, heilann, öll fræði og líka trjáhríslurnar við hlið hans – og tók um axlir hans. Hann hló, lét sér segjast og vissi sem var að ég væri ólíkindatól. Svo óuðu og hóuðu nokkrir dómarar og lögmenn við mér við aðaldyr HÍ. Hæstaréttardómari sagði – „já bara gamli sóknarpresturinn minn.“ Svo spurði hann varfærnislega hvort ég væri enn í starfi. Ég upplýsti að mín sókn væri allur heimurinn. Hann lét gott heita. Já, vatn er líka mín sókn, hluti af raunheimi Guðs og lífríki veraldar.

Fjölda fólks dreif að. Dagskráin var upp á skjá í hátíðasalnum. Frummælendur brostu feimnislega og salurinn fylltist kliði og fólki. Stemmingin var eins og á prestastefnu eða árshátíð. Sýna sig og sjá aðra meðfram fræðaþáttum og starfsskyldum. Það var fössari í salnum – veitingalyktin barst af neðri hæðinni og upp í sal. Forsætisráðherrann var sagður vera í önnum (væntanlega átt við Jóna L&G) og ráðuneytisstjórinn sagðist hafa fengið þá óumbeðnu frægð að halda ávarp að boði ráðherrans. Tala hans var glimrandi frásögn um þróun vatna-nýtingar og reglna. Svo flutti Víðir Smári Petersen, einn af höfnundum nýju eignarréttarbókarinnar III, gott yfirlit um vatnalöggjöfina áratugina fyrir setningu þeirra árið 1924. Hann reifaði samfélagslegslegar forsendur, lagaþróun og norsk og sænsk áhrif á hina íslensku löggjöf. Hann sagði frá eignarhaldsreglum og vatnsmálum skv. Grágás og Jónsbók. En hann nefndi ekkert um þróun löggjafar og forsendur vatnaréttarins í Evrópu frá fornöld og fram til nítjándu aldar. Mér þótti það merkilegt, grunsamlegt og furðulegt. Af hverju sagði hann ekkert um þá vísdómslind? Var sú hún honum frosin eða jafnvel ókunn? Ókunnugleiki?

Í kringum mig byrjuðu málþingsgestir að munda símana sína, eins og málefnið væri ekki áhugavert. Sessunautur minn, lögmaður, andvarpaði og sagði að það væri best þegar þessir fyrirlestrar væru stuttir og hann svaraði tugum skilaboða meðan þingið stóð. Annirnar maður og álagið!

Hörður Arnarson, forstjóri Landsvirkjunar, flutti erindi um vatn og orku. Erindi hans var gott og mér þótti loflegt að hann rökstuddi og ítrekaði mikilvægi þess að allir hagaðilar fengju notið arðs af nýtingu vatnsauðlindarinnar til að ekki færi illa. Hörður talaði af virðingu um nærsamfélög fossa og jarðvarma sem síst hafa notið ágóða auðlinda. Hann talaði sem praktískur tæknimaður sem vill halda áfram vframkvæmdum en losna við óþarfa, óþægilega og hamlandi andstöðu í héraði. Skiljanlega.

Eyvindur G. Gunnarsson fjallaði um réttarpólitík vatnalaga. Tölvan hans hafði allt aðra skoðun á röðun efnis en eigandinn svo fyrirlesturinn breyttist úr fræðalestri í baráttu manns við sjálfstæða tækni sem tekur völdin. Lagapúki eða dómaradraugur? Félagar fyrirlesarans hlógu fyrst en tóku svo flestir fram síma sína. Mér þótti efnið hins vegar merkilegt óháð brengluninni og tók myndir af upplýsandi glærum til að skoða síðar. En Eyvindur, ekki frekar en Víðir Smári, tengdi sögurýni sína við þróun evrópsks réttar, fons juris. Ég var orðinn hissa og spurði mig hvort menntun í lögum á Íslandi væri svo þröng að íslenskir fræðimenn á sviði lögfræði viti ekki af uppsprettum vestræns vatnsréttar í rómverskri löggjöf? Kannski þarf ég að senda erindi til lagastofnunar? En símarnir voru á lofti og fundarmenn farnir að ókyrrast í sæti – enda veitingar í vændum.

Aðalheiður Jóhannsdóttir kom næst í pontu og ræddi um nýjar áherslur varðandi vatn og nýtingu þess. Hún lýsti hvaða lög og reglugerðir hefðu bæst við vegna EES-samningsins. Hún gerði vel grein fyrir nýjungum og fyrirlesarinn hlaut lof fyrir stuttan fyrirlestur.

Við lok málþings þakkaði  Jón Atli Benediktsson, háskólarektor, Lagastofnun og sagði líf og rannsóknir lagadeildar og lagastofnunar aðalmál háskólans. 

Mér þótti áhugavert að vera þarna í hátíðasalnum í hópi lögfræðinga. Nokkrir heilsuðu mér hlýlega enda maður konu minnar. Sumir höfðu leitað til mín varðandi prestsþjónustu og þá verða oft djúp tengsl sem ekki rofna. En mér fannst eins og meirihlutanum þætti þetta vera búblufundur sem einkum lögspakir ættu erindi á. En lög eru aldrei einkamál og lögfræðingar hafa ekki einkarétt hvorki á vatnalöggjöf né lögum yfirleitt. Lög eru mál allra landsmanna, raunar allra manna í veröldinni. Og þar sem ég hef áhuga á lögum og fons juris hafði ég löngun til að hlusta og læra. Ég hafði bara gaman að furðu manna að ég skyldi sækja svona þing en ég hafði þó mestan áhuga á inntaki fundarins. Ég ætla að skoða nýju bókina en ég ætla líka að skoða betur hvort íslenskir lögfræðingar hafi tapað sambandi við uppsprettu lögfræðinnar, fons juris, í rómverskum rétti. Vatnsréttur á Vesturlöndum hefur greinst í tvennt, annars vegar löggjöf sem er byggð á rómverskum, ríparískum rétti og svo hins vegar þróaðist amerískur vatnsréttur með sínum hætti frá Rómarhefðinni. Þeir lögfræðingar sem héldu fyrirlestra á málþingi lagastofnunar og bókaútgáfunnar tengdu deilur um vatnsrétt við vinstri-mennsku og hægri-mennsku en ekki við hina gömlu löggjöf Rómverja sem hefði verið mun eðlilegra. Það er grunnfærnisleg sögutúlkun en skiljanleg ef menn skortir söguyfirlit. Mig grunar því eftir þennan hátíðarviðburð og aldarafmæli vatnalaga að lögfræðikennsla á Íslandi sé orðin of einhæf eða þröng og skorti söguvitund og söguþekkingu. Er lögfræði okkar Íslendinga búblufag úr tengslum við stóru visulindirnar? En vonandi er grunur minn rangur. Ég mun skoða lögfræði vatnsins sem er stórmál varðandi heitt, kalt, rennandi og sofandi vatn. Vatnið er efni lífsins.

Takk Lagastofnun, Fons Juris og HÍ.

Myndirnar: Kennimyndin er af fossinum Dynjandi. Hin myndin er af glæsilegu og inntaksríku listaverki Finns Arnar í Hámu. Þar er mikill fons!

Um hina nýju bók um eignarétt og nýtingu auðlinda.