Hvað ætlar þú að taka með þér inn í haustið, veturinn, kuldann og myrkrið? Kaldar vindlúkur fóru um borgina í nótt. Haustið sækir að og inn í okkur. Veturinn liggur í leyni og til að umlykja okkur. Hvað tekur þú með þér inn í þann veruleika?

Til er hollensk barnasaga sem er kennslusaga. Lítil músafjölskylda bjó í hlöðnum steinvegg. Henni leið vel. Pabbinn og mammann voru iðin við safna vetrarforða og þau kenndu litlu börnum sínum að draga björg í bú. Allir skoppuðu út í móa að morgni og náðu jarðarávexti og komu í búrið í steinveggnum góða. Allir nema Jóhannes mús. Einn daginn sat hann út á steini þegar systkinin voru að vinnu. Þau kölluðu til hans: Hvað ertu að gera – ertu ekki að vinna? Og Jói svaraði: „Jú, jú ég er að safna hljóðum til vetrarins.“ Systkinin skildu ekki alveg þá söfnunarvinnu en létu gott heita. Daginn eftir var Jói enn út á steini og systkinin kölluðu að nýju: En nú var Jói að safna orðum til vetrarins. Hvernig fór hann að því? Þriðja daginn voru músasystkinin þreytt og kölluðu pirruð í rigningunni: Hvað ertu nú að gera? Þá var Jói var að safna lykt hrísmóa og engis fyrir langan og lyktarlítinn vetur. Svona hélt hann áfram alla daga, var sniðgenginn og litinn hornauga eins og hver annar ónytjungur. Hann safnaði litum himins og jarðar, sögum, söngvum, myndum og öllu því sem sumarið gaf skynjandi smáveru á steini. Til hvers?

Svo kom veturinn og fjölskyldan undi glöð við sitt í öryggi, skjóli og með mikla matarkistu. En svo kom þorri og góa, með kulda og vosbúð. Og að lokum var allt búið í búrinu og myrkrið læddist inn í sálina og hungrið svarf ógurlega að. Þá mundu þau allt í einu eftir söfnunarstarfinu sérstæða. „Jói hvar er nú allt sem þú safnaðir?“ – spurðu þau hæðnislega. Og Jói ræskti sig og sagði: „Lokið nú augunum.“ Og svo sagði hann fjölskyldu sinni frá hinum undursamlegu litum sumarins, hljómhviðum vindsins og seitli lækjarins, orðunum sem stráin hvísluðu, sögunum sem fuglarnir sögðu með flugi sínu. Og lítlir heilar fylltust af birtu, belgurinn hlýnaði og öngin hvarf. Og svo sagði hann frá þeim sem væri á himni og byggi allt þetta til svo lífið yrði ekki bara gott, heldur stórkostlegt. Og þetta varð þeim til bjargar. Jóasafnið varð til lífs.

Hver er auður þinn? Hvað ætlar þú að taka með þér úr sumrinu inn í hraglanda haustsins og myrkur vetrar? Áttu þér matarbúr og örugga innistæðu fyrir brauði? En hefur þú safnað þér hljóðum, tónum, ljóðum, sögum, myndum fyrir veturinn – allt það, sem sumarið gefur, til að ylja sér við og nærast af þegar kólnar og dimmir. Til þess er puð daganna, að við eigum nóg af öllu, ekki aðeins mat fyrir líkamann heldur mat fyrir sálina.

Hvað æltar þú að taka með þér til vetrarins? Er farið að hausta í ævi þinni? Enn er nógur tími ef þú staldrar við. Í því er viska daga og árstíða fólgin, að við söfnum kunnáttusamlega, að við söfnum ekki aðeins hinu efnislega heldur auð sem dugar þegar áföllinn verða, þrekið hverfur, sorgin nístir og allt er tekið. Hvað er það þá, og kanski er það fremur – hver er það þá sem stendur þér nærri?

Jóarnir í mannheimum fara þá leið. Til er afskaplega fallegt grískt orð sem kirkjufeðurnir gældu við, hugsuðu um sér til lífs. Það er orðið pleroma, sem er vegna stafagerðar grískunnar ótrúlega fallegt á blaði. En það er þó enn fegurra efnislega, því það var tengd orðræðu og lofsöng hinna skarpt hugsandi kirkufeðra um Guð. Guð í þeirra vitund var Guð, sem elskar fjölbreytni, vill hafa sem mest ríkidæmi á öllum sviðum, sem mest af litum, flest hljóð, mest af sögum og hljómhviðum. Guð er guð ríkulegs lífs, kemur sjálfur, hvíslar í eyra þér, er sjálft lífsaflið, titrandi hrifning þegar kyrra sumarkvöldsins bifar tilfinningastreng, þétt hönd og tryggur faðmur þegar reiðarslög dynja yfir. Viltu eiga þennan að þegar rignir sem mest? Hvað tekur þú með þér inn í haustið? Jesús sagði: Komið til mín.